Duik in je pijn en kom lichter boven

Wie ben ik om jou te vertellen wat goed of fout is in de opvoeding of keuzes voor jou en jouw kinderen. Ik geloof er heilig in dat alle kennis en intuïtie in jou ligt. Wat ik wel zie, is dat veel moeders dat niet meer kunnen voelen en daarom op zoek gaan naar antwoorden buiten zichzelf. Ik snap dat heel goed, want ik heb dit zelf ook jaren gedaan. Ik heb zelfs een gehele wetenschappelijke studie eraan gewijd op zoek naar antwoorden over de optimale condities voor gezonde kind ontwikkeling. Maar iedere situatie is anders en wetenschap omvat maar een beperkt deel van de "werkelijkheid", als daar al sprake van kan zijn. Daarom is je weer verbinden met je lichaam zo belangrijk.

Het instinct van een moeder is nog altijd de beste raadgever. De kunst is om er weer op te leren vertrouwen. Daar is grote winst te behalen en tevens training voor nodig. Want tussen het zuivere lijntje met onze intuïtie zitten stoorzenders van overlevingspatronen, valse overtuigingen en angsten die ons kleiner maken, dan we zijn en onze oorspronkelijke energie vervormen. Wanneer we ons met die verstoringen identificeren is het logisch dat we op zoek gaan naar antwoorden buiten onszelf. Wanneer jij bijvoorbeeld gelooft dat je niet goed genoeg bent, is het moeilijk op je intuïtie te vertrouwen, omdat deze overtuiging dan een stoorzender is.

De enige weg om weer te voelen welke keuze te maken, welke stap te zetten, ingevingen te krijgen is via jouw lichaam, het volgen van wat klopt. Wanneer je dat niet gewend bent kan dat in het begin heel ongemakkelijk zijn, want er is een reden, dat je niet meer wilde voelen en in je hoofd bent gaan wonen. Er zit dan nog lager trillende energie die zwaarder aanvoelt van verdriet, woede, overtuigingen in je lichaam, opgeslagen tijdens kleine of grote gebeurtenissen in je leven.

Om je lichter te gaan voelen en makkelijker bij je intuïtie te komen, heb je die zware gevoelens in je lijf nog te erkennen. Vaak willen we daar niet aan, omdat we er onbewust labels opgeplakt hebben van schuld en schaamte, anders dan de rest zijn, noem maar op. Daar duik je niet graag in. Heel begrijpelijk! Maar we hoeven het allemaal niet zo zwaar te maken. Je hoeft niet in 1x alles te voelen, dat kan prima in stapjes en laagjes afpellen. De gedachten erover maken het zwaar. Je lijf is een unieke tool om deze lager trillende emoties (energie in motie) om te zetten in een enorm potentieel van lichte energie (hoger trillende emoties) door er juist met je aandacht naar toe te gaan. Maak het klein.

Ik zou liegen wanneer ik zou zeggen er is een kant en klaar stappenplan wat jij kan volgen om weer in contact met jouw kracht te komen. Ook dit proces gaat om voelen, welke stapjes. Wel zijn er een aantal uitgangspunten die ten grondslag liggen aan weer makkelijker connectie maken met jouw innerlijk kompas.

1. niemand heeft schuld aan hoe jij je op dit moment voelt, niet je partner, niet je kind, niet jijzelf, niet je ouders, niet je werkgever, niet de overheid, niets of niemand. Je bent altijd zelf verantwoordelijk (lees niet schuldig) voor je eigen gevoelens.

2. een trigger van emoties bij jou door iemand anders is altijd een signaal dat in jou deze gevoelens aandacht mogen krijgen en erkend mogen worden. Het zegt niets over de ander en het is ook niet goed of fout. Het is alleen maar oude pijn (energie met lage trilling) wat losgelaten mag worden.

3. Je bent al heel en hoeft niet gefixt.

Het vergt moed om deze verantwoordelijkheid zonder schuldgevoel in te zien en om te kiezen voor het voelen van alles wat in jou geraakt wordt. Je kiest voor het laten zakken van je pantser, wat vroeger nodig was en voor de kracht van je kwetsbaar durven voelen. We zijn zo gewend iets of iemand de schuld te geven, te zoeken naar oorzaken, maar we willen oplossingen en die liggen in jou! Dit is een proces en pad wat voor iedereen anders te bewandelen is, het hangt er ook van af hoe hoog jouw pantser is opgetrokken, maar ieder stapje, ieder laagje eraf is er een.

Ik wil een concreet voorbeeld geven van hoe je je lichaam weer als tool kan inzetten:

Stel jouw lichaam schreeuwt dat het moe is. Je schoonmoeder wil langskomen om haar kleinkind te bewonderen. Je hoofd kan snel zeggen ik neem wel een koffie en dan kan oma fijn haar kleinkind bewonderen. Je ruimt terwijl je al moe bent nog even het hele huis op, zodat oma niet de rommel ziet.

Maar stel nou dat je niet voorbij gaat aan de moeheid die je voelt, daarbij stilstaat en die moeheid zonder oordeel erkent. Dan kan je uitkomen bij de ingeving dat je gewoon even in een bad moet gaan liggen of op bed moet gaan liggen. Je wil ervoor kiezen oma te laten komen zodat zij op haar kleinkind kan passen en jij even kan rusten, of je zegt nee, het komt nu niet uit, ik ben te moe. Maar misschien zegt je hoofd, nee dat kan ik echt niet maken hoor, ruimte voor mezelf innemen.

Het ongemakkelijke gevoel wat de laatste keuze teweeg brengt, daar mag je dan juist ruimte voor maken en bij stilstaan. Waar voel je het? Hoe sterk is het gevoel? Welke overtuiging zit er mogelijk achter? Bijvoorbeeld: er is geen ruimte voor mij. Er alleen met je aandacht naartoe, meer niet, totdat het afneemt. Dit zijn de kleine stapjes. Je voelt wat de beste keuze is voor jou op dat moment en handelt ernaar en staat stil bij het ongemak wat omhoog komt, zonder projectie op iemand anders. Vaak maken we keuzes vanuit ratio, omdat we het ongemak (gevolg) van de keuze vanuit intuïtie niet willen voelen. Het is dus alleen een kwestie van de grenzen van het ongemak oprekken. Door het licht (aandacht) wat je erop schijnt, lost het op en ervaar je een volgende keer minder heftige gevoelens.

Het verschil tussen je valse zelf (dat wat je niet bent) en je ware zelf is heel gemakkelijk te herkennen. Alles van het valse zelf voelt zwaar (zoals angsten, verdriet, overtuigingen, boosheid, frustratie, geïrriteerdheid, schuld, schaamte, falen). Ik noem dat gevoel van disharmonie. Alles van jouw ware zelf, wie je echt in oorsprong bent voelt licht (blijheid, tevredenheid, rust, dankbaarheid, verliefdheid), een gevoel van harmonie. Eerst dus (h)erkennen wat je niet bent en dan het pad volgen van wie jij wel werkelijk bent. Volg dus waar je blij van wordt, verborgen achter het ongemak.

Wat mij betreft is dit de weg voor ware connectie met jezelf en jouw innerlijk kompas en bevrijding van belemmerende patronen en gevoelens. Keer op keer inchecken bij jezelf, wat wordt er op dit moment geraakt in mij? Hiermee neem je zelf de touwtjes in handen. Alle opgeslagen pijn en patronen geef jij dan uiteindelijk niet meer door, hoe tof is dat! Daar word ik dan weer heel blij van.

Ik hoop dat ik een duwtje in jouw rug mag zijn om te kiezen voor regie boven machteloosheid en te beginnen met een eerste stapje.

Goed weekend!

Met liefde,

Sabrina