Kinderen ontlasten is kinderen belasten

Als ouders willen we onze kinderen graag beschermen van pijn, verdriet of ongelukken. We denken dat onze kinderen nog te klein zijn om te gaan met moeilijke onderwerpen als de dood, ziekte en verlies of we vertrouwen het eigen kunnen van onze kinderen niet voldoende. Kinderen staan echter nog veel puurder in contact met hun gevoel. Ze voelen wanneer iets niet klopt of nemen onze angsten over. Moeilijke onderwerpen niet benoemen of kinderen veel waarschuwen vanuit een eigen gevoel van angst draagt juist bij aan de belasting van een kind. Ze leren dat ze niet op hun eigen intuïtie en kunnen mogen vertrouwen. Iets wat we zelf vaak ook afgeleerd zijn.

Hoe kunnen we deze patronen doorbreken en zorgen dat we onze kinderen wel vleugels meegeven en bekrachtigen in plaats van belasten?

Lichter maken

Wanneer jouw kind vraagt, wat is er? en jij zegt zo ontspannen mogelijk: "Niets", terwijl je net nieuws hebt gekregen dat een vriendin ernstig ziek is, dan is jouw boodschap niet gelijk aan de vibe die je afgeeft. En ook al is onze intentie goed, namelijk onze kinderen niet belasten met ons verdriet, doen we onbewust het omgekeerde. We leren onze kinderen dat sommige gevoelens niet besproken mogen worden, dat deze gevoelens er niet mogen zijn. Door je gevoelens niet eerlijk te delen leer je jouw kind hetzelfde te doen, namelijk gevoelens onderdrukken en dat is dus een grote belasting voor jezelf, maar vooral voor een kind. Hiermee maken we de onderwerpen juist meer beladen. Wel bespreken is dus lichter maken.

Eerlijkheid duurt het langst

We kunnen ons dus afvragen op welke momenten we niet eerlijk naar onze kinderen zijn. Welke onderwerpen gaan we uit de weg gaan en waarom? Het gebeurt veelal onbewust. Meestal gaan we het uit de weg, omdat het ons een ongemakkelijk gevoel geeft en wij er zelf een bepaalde lading aan hebben gegeven. Het begint dus bij eerlijk zijn naar jezelf. Bij welke onderwerpen voel je je ongemakkelijk en ga je dat uit de weg? Spreek jij je gevoelens ook uit of houd jij alles voor je?

Natuurlijk geldt bij het bespreekbaar maken van voor jou moeilijke onderwerpen met kinderen altijd, dat je dat vanuit kalmte doet. Belangrijk is dat je kinderen niet bang maakt met jouw angst, stress of onrust, maar juist vertrouwen meegeeft. Eerst leren dus je eigen emoties te reguleren. Je kan bijvoorbeeld rustig zeggen dat je je verdrietig voelt, omdat een goede vriendin heel ziek is en dat je veel aan haar moet denken. Soms is dat al voldoende en soms komen er meer vragen, waar je rustig antwoord op kan geven. Met name kleine kinderen hebben nog hun ouders nodig om eigen emoties te leren reguleren.

Eigen emoties reguleren, lukt alleen wanneer jij voldoende beschikbaar bent voor jezelf. Beschikbaar zijn, is jezelf de ruimte geven om te voelen, om te mogen zijn wie je bent met al die gevoelens zonder oordeel over jezelf, maar met begrip en compassie. Goed zorgen voor je fysieke en mentale gezondheid zonder schuldgevoel.

Veel mama's kunnen hier nog enorme winst behalen. Misschien krijg jij nu bij het lezen van deze tekst een gevoel van falen. Zo van, ik ben vaak niet open tegen mijn kinderen en dus doe ik het verkeerd. Dit is een prachtig voorbeeld dat je milder mag zijn. Vervang jouw oordelen voor aanmoediging. "Ik ga moeilijke onderwerpen nu nog uit de weg en dus kan ik daarmee gaan oefenen en groeien als moeder."

Het belangrijkste is dus rustig en eerlijk zijn in Jip en Janneke taal, passend bij de leeftijd van jouw kind. Een kind voelt dan dat het klopt wat je zegt en voelt zich gezien en serieus genomen. Tevens leert het vertrouwen op zijn of haar intuïtie.

Overbezorgdheid door eigen onveiligheid

Overbezorgdheid en over bescherming komen vaak voort uit een gebrek aan gevoel van veiligheid in de ouder zelf. Vaak zijn we ons hier niet van bewust en projecteren we onze angsten op de kinderen via overbezorgdheid. Wanneer jij continue getriggerd wordt met alarmsignalen dat het onveilig is, terwijl dat eigenlijk best meevalt, ga dan na waar dat gevoel vandaan komt, zonder oordeel, zonder schuld.

De uitwerking van overbezorgdheid is het tegenovergestelde van wat we onze kinderen wensen, nl. kinderen die zelfstandig worden en vertrouwen hebben in hun eigen kunnen. Wanneer we kinderen steeds weer beperken in eigen exploratie en leerervaringen, bang dat hen wat overkomt, geven we op onbewust niveau aan het kind mee: jij kan het niet zelf!

Het is de kunst om te gaan voelen, welke ongemakkelijke gevoelens er bij jou omhoog komen, wanneer jouw kind op onderzoek uit gaat. Die gevoelens voel je dan zonder te reageren. Dat is het moeilijkste deel, maar wel de weg om te ervaren, dat je niet altijd hoeft in te grijpen. De boodschap voor jullie is dus: Je hebt het nog nooit gedaan, dus je kan het!

Je mag erop terugkomen, perfectie is een illusie

Tot slot kan het ook voorkomen dat je heel overdreven boos bent geworden op je kind, omdat hij of zij maar niet wilde luisteren en je daar rot over voelt. Je bent uit verbinding gegaan. Wanneer er daarna geen woord meer over wordt gesproken, blijft dit tussen jullie in staan en verzwijg je een belangrijk gevoel, namelijk dat je spijt hebt. Het is nooit te laat om deze verbinding te herstellen, door sorry te zeggen en uit te leggen waarom je niet zo had moeten reageren of waar de reactie vandaan kwam. Een kind leert van jou dat het fouten mag maken, maar ook dat je altijd van gedachten kunt veranderen. Omarm jouw imperfecties, de relatie herstellen is velen malen krachtiger.

Kortom, we bekrachtigen kinderen in hun intuïtie en zelfvertrouwen, wanneer wij ons eigen ongemak leren herkennen en doorvoelen. Wanneer we op een eerlijke, rustige manier voor ons moeilijke onderwerpen in Jip en Janneke taal bespreekbaar kunnen maken en wanneer we de verbinding herstellen door achteraf terug te durven komen op een situatie waar we niet juist reageerde.

Meer inspiratie over lichter ouderschap ontvangen, meld je aan voor mijn nieuwsbrief!

Met liefde,

Sabrina