Uit de kast komen

Mijn dochter vroeg gister, mama, heb jij buiten het geheim van Sinterklaas nog meer geheimen? Ik moest nadenken, houd ik iets verborgen nog voor mijn kinderen? Nee, volgens mij ben ik best open en eerlijk. Ik vind het belangrijk dat wij een 'geen geheimen gezin' zijn en hoop dan ook dat mijn kinderen zich vrij en veilig genoeg voelen alles te delen, hoe ze zich voelen, als ze iets gedaan hebben, waarvan ze weten dat het niet okay was. Als er gevraagd wordt door anderen geheimen te bewaren, dat ze die bij ons veilig kunnen delen. En eerlijk is eerlijk, er worden best wat dingen gedeeld ook, die mij raken. Dan moet ik echt mijn tong afbijten geen oordeel te vellen, want ja, dan wordt er een volgende keer niets meer gedeeld.

Maar ben ik echt zo transparant en authentiek als ik zou willen zijn? Steeds meer, maar er is zeker nog een kloof tussen mijn perceptie en gevoel over zaken en in hoeverre ik dat uit naar de buitenwereld. Hoe komt het dat ik echt geloof in bepaalde ideeën, maar deze voor mij houdt? Waarom durf ik niet vol te gaan voor waar ik in geloof? Het komt omdat mijn gevoel en geloof op best veel fronten afwijkt van wat ik geleerd heb als zijnde goed of fout. En steeds beter kan ik zien, hoe we van kinds af aan gestuurd worden in welke denkbeelden goed of fout zijn, welke groepen goed of fout zijn, welke opvoeding goed of fout is, welke politieke partij goed of fout is, welk gedrag goed of fout is. En die kaders zijn wat mij betreft de kast waar we inzitten.

Ik noem maar een voorbeeld. Ik geloof dat ziekte heel goed is voor het lichaam. Ik zie het als het zelf helend vermogen dat aan het werk is om weer balans te vinden. Voor mij is ziekte een signaal om stil te staan bij dingen als: waar ben ik over grenzen heen gegaan, wat in mijn leven mag ik veranderen om de balans in mijn lichaam te ondersteunen, welke emoties heb ik onderdrukt? Dit voelt voor mij meer kloppend dan symptomen onderdrukken met medicatie. Ik geloof werkelijk dat ons lichaam ingenieus is. Alternatieve geneeswijzen zijn voor mij dus niet alternatief, ik gebruik ze hoofdzakelijk en zou medicatie als alternatief gebruiken. Daar vinden mensen wat van en om kritiek te vermijden, blijf je al snel in de kast, althans je zwijgt erover, want we willen ons gezien, erkend, gehoord en veilig voelen in de groep.

Voor mij is de tijd aangebroken te leren kijken door een nieuwe bril. Een bril waar alle mogelijkheden mogen bestaan en waar ik zelf mag ontdekken en volgen wat klopt voor mij. De goedkeuring van wat ik mag geloven zit in mijzelf. Ik mag uit de kast komen wie ik ben, wat mijn percepties zijn, ik mag nee zeggen, waar ik een grens voel, ik hoef niet te zwijgen uit angst voor sociale afwijzing. Ik wil de autoriteit in mezelf weer aan het roer zetten. Ik wil alle framen loslaten die mij benauwen, de niet passende jas uittrekken en trouw worden aan mezelf.

Als er 1 ding is wat ik hoop dat wij onze kinderen kunnen meegeven is dat ze leren contact te houden met hun gevoel, hun authenticiteit. Puur door te zeggen, 'dat heb je goed aangevoeld' of te vragen 'hoe voelt dat voor jou?' Maar vooral door het voorbeeld te geven en zelf ook authentiek en transparant te zijn. Wanneer onze kinderen op de man af naar een ongemakkelijke waarheid vragen, geef geen leugen om bestwil. We leren ze daarmee af te vertrouwen op hun intuïtie, terwijl leren koersen op intuïtie zo'n onmisbare vaardigheid is. Laat ze de autoriteit buiten zichzelf in twijfel trekken, wanneer het niet voor ze klopt. Waarom dan mama? Wees eerlijk en zeg bijvoorbeeld: "zoals jij het ziet kan ook, maar het komt mij nu handiger uit om het zo te doen, omdat we zo weg moeten" in plaats van: "nee dat kan niet" of "omdat ik het zeg". Onze kinderen staan nog veel meer in verbinding met alle mogelijkheden die er zijn, zonder een frame van oordeel. Ik wens dat we weer vaker aandacht besteden aan de oneindige mogelijkheden die zij nog wel kunnen zien en ons laten verwonderen door de richting die zij ons wijzen.